Πείτε μου λίγα λόγια για εσάς, πως ξεκινήσατε την εργασιακή σας σταδιοδρομία και με τι ασχολείστε αυτή τη στιγμή;
Α.Η.: Γεννήθηκα στην Αθήνα και σπούδασα στην ΑΣΟΕΕ, στο τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων. Αμέσως γνώρισα την AIESEC από τα παιδιά που ήταν μέλη στη τοπική οργάνωση. Στην ενημέρωση των πρωτοετών υπήρχε ιδιαίτερο τραπεζάκι με υλικό της AIESEC. Εκείνη την περίοδο από το πρωί μέχρι το βράδυ ήμουν στο γραφείο της Τοπικής Επιτροπής της ΑΣΟΕΕ, στη Δεριγνύ. Όταν είχα γίνει εγώ μέλος, μόλις είχε γίνει το διεθνές ετήσιο συνέδριο της AIESEC International στην Ελλάδα με μεγάλη επιτυχία. Την πρώτη χρονιά στην AIESEC ήμουν απλό μέλος, ενώ το 2ο χρόνο συμμετείχα ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου, υπεύθυνη για τις Ανταλλαγές και την 3η χρονιά στην ίδια θέση αλλά στην Εθνική Επιτροπή. Μετά την αποφοίτησή μου, δούλεψα ως Ορκωτή λογίστρια για 6 μήνες και κατόπιν μετά από γραπτές εξετάσεις επιλέχθηκα και εργάσθηκα στην Ιονική τράπεζα η οποία αργότερα αγοράστηκε από την ALPHA BANK. Τραπεζικό στέλεχος για 30 χρόνια με λίγα λόγια. Σήμερα αντί να κάθομαι σε γραφείο σκαλίζω το κτήμα μου και απολαμβάνω τους κόπους μου και τα προϊόντα της γης (κρασί, λάδι, κλπ)!!!
Ποιοι ήταν οι βασικοί σταθμοί στη ζωή σας;
Α.Η.: Από τον πρώτο καιρό που μπήκα στην Ιονική Τράπεζα έψαχνα για μία αθλητική δραστηριότητα Έτσι πολύ γρήγορα συνδέθηκα με την ορειβατική ομάδα της Τράπεζας, και άρχισε η αγάπη μου για τα βουνά. Ξεκινάω, γουστάρω, ωραίες παρέες. Όταν είσαι κλεισμένος μια βδομάδα σ’ ένα γραφείο, ψάχνεις να κάνεις κάτι διαφορετικό…
Με τα βουνά ξεκίνησα το 1985. Έκτοτε με…… πρόσχημα τα βουνά έχω ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο! Έχω ανέβει στις Άλπεις, στην Αφρική (Κιλιμάντζαρο, Κένυα, Άτλας) στα Βαλκάνια (Μουσάλα) στην Λατινική Αμερική (Ακογκάουα), Αμερική (Γουίτνευ) και πολύ – πολύ Ασία (Αλτάια Μογγολία, Φανσιπάν Βιετνάμ) και φυσικά Ιμαλάϊα, (Άιλαντ Πικ, Νεπάλ) Έβερεστ Θιβέτ /Νεπάλ, Καρακορούμ Πακιστάν. Το 2009 έγινε πραγματικότητα το όνειρο κάθε ορειβάτη η κατάκτηση μίας κορυφής πάνω από 8.000 μέτρα, πάνω από τη ζώνη θανάτου όπως λέγεται. Η ανάβαση στο Τσο ο Γιου στο Θιβέτ (8.201 μέτρα) είναι η μοναδική μέχρι σήμερα από Ελληνίδα πάνω από τα 8 χιλιάδες μέτρα. Σημαντικοί σταθμοί στη ζωή μου ήταν η διοικητική εμπειρία μου στην AIESEC, ενώ τα 3 traineeship που έκανα βοήθησαν σημαντικά την εργασιακή μου εμπειρία.
Πως συνέβαλε η AIESEC σε όσα έχετε καταφέρει μέχρι σήμερα;
Α.Η.: Στη δική μου εποχή το πιο σημαντικό για μας ήταν η δυνατότητα που μας έδινε η AIESEC να εξασκήσουμε την αγγλική γλώσσα και ν’ αποκτήσουμε διοικητικές ικανότητες. Μάθαμε πως να οργανώνουμε μια δουλειά, να είμαστε αποτελεσματικοί και να τηρούμε τις προθεσμίες. Να επικοινωνούμε με συναδέλφους από όλο τον κόσμο και να προσπαθούμε να πραγματοποιήσουμε τις επιθυμίες των μελών μας. Τι καλύτερη εμπειρία όταν αναλαμβάνεις ένα Project και το φέρεις εις πέρας. Όσον αφορά την εμπειρία μου στα traineeships το μεγαλύτερο κέρδος ήταν ότι απομυθοποίησα τον τρόπο δουλειάς των ξένων, κατάλαβα ότι μάλλον έχουμε τα ίδια προβλήματα πάνω κάτω, βέβαια είναι αρκετά πιο οργανωμένοι σε κάποια θέματα, αλλά δεν θα έλεγα ότι εντυπωσιάστηκα από τις ικανότητές τους, ούτε από την ταχύτητά τους.
Η εμπειρία ενός traineeship από την AIESEC είναι θα έλεγα πολύτιμη γιατί σου δίνει την ώθηση να φύγεις από το σπίτι, να ξεψαρώσεις, να ριχτείς στα βαθιά από νωρίς και φυσικά σε εμπλουτίζει με πρακτικές δεξιότητες.
Πως θα χαρακτηρίζατε τη γενιά των AIESECers της δεκαετίας 1976-1986 σε σχέση με τους σημερινούς νέους φοιτητές/απόφοιτους;
Α.Η.: Δεν έχω εικόνα από τους σημερινούς φοιτητές μπορώ όμως να μιλήσω για την δική μου τη γενιά. Υπήρχε μια παρεΐστικη ατμόσφαιρα, διοργανώναμε θεματικές εκδρομές, δε γινόντουσαν όλα όπως θα λέγαμε «by the book». Νομίζω ότι ήμασταν πιο αυθόρμητοι, όχι τόσο πολύ οργανωτικοί, πάντα θα δουλεύαμε (ίσως όχι όλοι ταυτόχρονα) αλλά είχαμε και τη φιλοσοφία «όσα πάνε κι όσα έρθουν».
Τι συμβουλή θα δίνατε στους νέους σήμερα; Τι αξίες θεωρείτε ότι είναι απαραίτητες να διέπουν τη σημερινή νεολαία;
Α.Η.: Για μένα η πιο σημαντική συμβουλή στους νέους είναι να σηκωθούν από τον καναπέ του σπιτιού τους ή τη καρέκλα του γραφείου τους και να κοινωνικοποιηθούν σε όποια δραστηριότητα θέλουν σε ό,τι μπορεί να ενδιαφέρει τον καθένα (χορός, θέατρο, μουσική, παιχνίδι, αθλητισμός κλπ) να μπλεχτεί με άλλο κόσμο, να δικτυωθεί, να δημιουργήσει εμπειρίες.
Να κυνηγάς την εμπειρία, να χώνεσαι παντού αν μπορούμε να το πούμε έτσι λαϊκά, να τη ψάχνεις! Αυτή είναι η μεγαλύτερη μόρφωση, διότι ο καθένας έχει να σου δώσει κάτι, είτε αρνητικό είτε θετικό. Είναι ιδιαίτερα σημαντική η ανθρώπινη επαφή.
Τι θα θέλατε να κρατήσει κάποιος διαβάζοντας την ιστορία σας;
Α.Η.: Ότι έχω καλές αναμνήσεις από την εποχή της AIESEC και ελπίζω να έχουν και οι άλλοι από εμένα!
Μια ευχή για τα 60α γενέθλια της AIESEC στην Ελλάδα;
Α.Η.: Να συνεχίσει να αναπτύσσεται, να διευρύνει τις δραστηριότητες της και όλοι όσοι ασχολούνται με την AIESEC να αντλούν ευχαρίστηση και ωφέλεια από αυτό που κάνουν.
Νίκος Φόρος, Πρώην Μέλος AIESEC Πανεπιστημίου Αιγαίου
